Η γειτονιά του χωριού μου…

τού Μέτοικου

Πέρασα χτες απ τη παλιά μου γειτονιά

εκεί που παίζαμε παιδιά μες της αλάνες
δεν είναι τίποτα πια ίδιο όπως παλιά
είναι γεμάτη τώρα πια με εικόνες πλάνες

Πέρασα χτες απ τη παλιά μου γειτονιά
εκεί που τρέχαμε παιδιά μεσ τα σοκάκια
αχ πόσο άλλαξαν Θεέ μου όλα πια
έγιναν δρόμοι και μπετό τα μαγαζάκια

Στάθηκα έρημος εκεί σε μια γωνιά
κι όλα τα χρόνια τα μικρά μου πήραν ζήση
σαν μια ασπρόμαυρη ταινία από παλιά
που ο χρόνος απ το νου δεν έχει σβήσει

Γιόμισε πάλι το σοκάκι από φωνές
τρεχαλητά με τα κοντά παντελονάκια
παίζαμε πόλεμο οι δυό οι γειτονιές
τζαμί τσιλίκι και στημένα στρατιωτάκια

Κι όλοι ξωπίσω απ το ντελάλη το τρελό
τα νέα να μάθουμε προτού τα μάθουν όλοι
να μαζευτείτε απόψε όλο το χωριό
θα έρθει σινεμάς από τη πόλη

Μοσχοβολούσε το ψωμί στη γειτονιά
κάθε φορά π΄ άναβε ο φούρνος σ ένα σπίτι
κι εγώ τα βράδια με τη λάμπα στη γωνιά
μετρούσα τ’αστρα τ ουρανού απ το φεγγίτη

Τι και αν ήταν όλα τότε φτωχικά
τι και αν τρώγαμε ψωμί με το αλάτι
μέσα στα μάτια μου τα αθώα τα παιδικά
το σπίτι φάνταζε σαν πλίνθινο παλάτι

Χρόνια μου ανέμελα κρυμμένοι θησαυροί
μία μέρα μόνο να γινόταν να σας ζήσω
θα έδινα ακόμη και αυτή μου τη ψυχή
αχ αν γινόταν να γυρνούσατε όλα πίσω