Κάποτε…

του Θεόφιλου Πατσά

Κάποτε…
Κάποτε που είχαμε μόνο ένα τετράδιο και το χωρίζαμε σε θέματα για να χωρέσουν όλα τα μαθήματα.
Κάποτε που το μολύβι «έλιωνε» μέχρι να αγοράσουμε άλλο.
Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού.
Κάποτε που κάθε απόγευμα του καλοκαιριού τα σοκάκια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια και μαξιλάρια.
Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια .
Κάποτε που τα ταψιά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πηγαινοέρχονταν από τις νοικοκυρές στους φούρνους, γεμάτα κουραμπιέδες μελομακάρονα και γεμιστό αρνάκι.
Κάποτε που από βραδύς την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο πατέρας έκανε ψιλά για τα παιδιά που θα έρχονταν για τα Κάλαντα.
Κάποτε που τις Απόκριες ντυνόμασταν μασκαράδες, με ότι είχε το μπαούλο.
Κάποτε που κάθε Κυριακή ήταν γιορτή, με όλη την οικογένεια μαζεμένη γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι.
Κάποτε που κάθε Κυριακή φοράγαμε τα καλά μας για να πάμε στην εκκλησία η να κάνουμε περαντζάδα στον αμαξωτό.
Κάποτε που περνούσαμε αξέχαστες στιγμές τα πανηγύρια του χωριού στα καφενεία όταν είχαν λαϊκές ορχήστρες.
Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον κήπο με τα λουλούδια του, το μπαλκόνι με τις γαρυφαλλιές και τους βασιλικούς, το κοτέτσι με τις κότες του, τον στάβλο με τα ζωντανά του.
Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν μόνιμα ξεκλείδωτες..
Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα παλιό ρούχο, ένα μπουκάλι λάδι, δυο αυγά.
Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
Κάποτε που ένα μαγκάλι με πυρήνα ζέσταινε ολόκληρο το σπίτι.
Κάποτε που μας έλεγαν παραμύθια οι γιαγιάδες σε συνέχειες.
Κάποτε που διαβάζαμεστο φώς της λάμπας πετρελαίου για να μας πάρει ο ύπνος.
Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες του χωριού ώρες ατέλειωτες.
Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
Κάποτε που ζητούσαμε και μια συγνώμη .
Κάποτε…Κάποτε…
Κάποτε που είμασταν ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!