Ποίημα για το Χωριό μου

τού Hλία Κόκλα

Σε κακοτράχαλο βουνό, είναι κτισμένο
ένα μικρό, αλλά πανέμορφο χωριό.
Μοιάζουν τα σπίτια του να είναι κρεμασμένα,
γι αυτό στο χάρτη το φωνάζουν Κρεμαστό.

Οι κάτοικοι του είναι λίγοι αλλά ωραίοι,
έχουν σοφία, είναι άκρως φιλικοί,
δεν έχουν πλούτη μα παλεύουν νύχτα μέρα,
άλλοι δουλεύοντας εδώ κ άλλοι εκεί.

Αυτό τ όμορφο χωριό ειν’ το χωριό μου,
εκεί μεγάλωσα κ ανδρώθηκα κι εγώ,
οι αναμνήσεις μου πολλές μα και ποικίλες,
μου τριβελίζουν κάθε μέρα το μυαλό.

Αξιοθέατα πολλά δεν έχει,
αξίζει ν αναφέρω μερικά,
το ΤΟΥΡΚΟΚΑΖΑΝΟ, τη βρύση του ΚΑΛΛΙΑ,
τα δυο πηγάδια του ΜΠΡΑΙΜΗ κολλητά.

Την Κλίβανο, τον Αη Γιάννη, τις Καμάρες,
Κάτω Πηγάδι, Στέρνα και Φράγγοσπηλιά
και του Προφήτη Ηλία του Θεσβίτη το εκκλησάκι,
που καμαρώνει το χωριό από ψηλά.

Αυτό το όμορφο χωριό όμως μια μέρα,
κάποιοι το ζήλεψαν, του βάλανε φωτιά,
τα καταπράσινα τα δάση γινήκαν στάχτη,
σπίτια καήκανε και γίνανε γιαπιά.

Μια απέραντη κατάμαυρη ομίχλη,
έχει σκεπάσει απ άκρου εις άκρον το χωριό,
όμως ο χρόνος που γιατρεύει όλα τ άλλα,
θα το γιατρέψει σαν αόρατος γιατρός.

Ο Αη Γιάννης ο προστάτης του χωριού μας,
που χρόνια τώρα ξαγρυπνά κάθε βραδιά,
έκανε θαύμα και απέτρεψε τις φλόγες
και δεν θρηνήσαμε γυναίκες και παιδιά.

Εμείς που ζούμε μακριά απ το χωριό μας,
να προσευχόμαστε να είμαστε καλά,
στον Άγιο μας ν ανάβουμε λαμπάδες,
να λειτουργούμε,που και που καμιά φορά.

Κλείνοντας φίλοι μου, εύχομαι απ’ την καρδιά μου,
το χωριουδάκι μας να γίνει όπως παλιά,
το πευκοδάσος στου ΚΑΦΛΑ να μεγαλώσει,
τα κτήματα μας να μας δώσουνε σοδειά.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

ΗΛΙΑΣ ΚΟΚΛΑΣ 25/9/2010