του Θεόφιλου Πατσά Κάποτε… Κάποτε που είχαμε μόνο ένα τετράδιο και το χωρίζαμε σε θέματα για να χωρέσουν όλα τα μαθήματα. Κάποτε που το μολύβι «έλιωνε» μέχρι να αγοράσουμε άλλο. Κάποτε που για σβηστήρα πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού. Κάποτε που κάθε απόγευμα του καλοκαιριού τα σοκάκια έξω από τα σπίτια, γέμιζαν με σκαμνάκια και μαξιλάρια. Κάποτε που όλη η […]
Διαβάστε περισσότερα
τού Μέτοικου Τα καφενεία ήταν τόπος συγκέντρωσης όλων των ανδρών του χωριού, οι εργαζόμενοι μετά τη δουλειά τους, οι ηλικιωμένοι οι συνταξιούχοι και γενικά οι χασομέρηδες, όλη την ημέρα. Έπιαναν θέση οι νεώτεροι στις καρέκλες γύρω από τα μικρά τραπεζάκια, και οι γεροντότεροι στους καναπέδες, για να μάθουν τα ευχάριστα η τα δυσάρεστα νέα της ημέρας, να συναντήσουν τους φίλους […]
Διαβάστε περισσότερα
τού Μέτοικου Πέρασα χτες απ τη παλιά μου γειτονιά εκεί που παίζαμε παιδιά μες της αλάνες δεν είναι τίποτα πια ίδιο όπως παλιά είναι γεμάτη τώρα πια με εικόνες πλάνες Πέρασα χτες απ τη παλιά μου γειτονιά εκεί που τρέχαμε παιδιά μεσ τα σοκάκια αχ πόσο άλλαξαν Θεέ μου όλα πια έγιναν δρόμοι και μπετό τα μαγαζάκια Στάθηκα έρημος εκεί […]
Διαβάστε περισσότερα
τού Μέτοικου Τα ακατοίκητα σπίτια του χωριού κάθε φορά που το φεγγάρι γεμίζει ταξιδεύουνε. Οι καμινάδες τους μοιάζουν φουγάρα στοιχειωμένων καραβιών που ζωντανεύουνε και βγάζουνε έναν καπνό παράξενο. Είναι οι ανάσες αυτών που ζούσαν κάποτε μέσα τους, κρατημένες στους μισογκρεμισμένους τοίχους, που εξατμίζονται και υψώνονται σε μια βουβή, παράφορη επίκληση. Κι εκείνα τα ξεχασμένα κουρτινάκια των παραθύρων τα μισοφαγωμένα πετσετάκια […]
Διαβάστε περισσότερα
τού Hλία Κόκλα Σε κακοτράχαλο βουνό, είναι κτισμένο ένα μικρό, αλλά πανέμορφο χωριό. Μοιάζουν τα σπίτια του να είναι κρεμασμένα, γι αυτό στο χάρτη το φωνάζουν Κρεμαστό. Οι κάτοικοι του είναι λίγοι αλλά ωραίοι, έχουν σοφία, είναι άκρως φιλικοί, δεν έχουν πλούτη μα παλεύουν νύχτα μέρα, άλλοι δουλεύοντας εδώ κ άλλοι εκεί. Αυτό τ όμορφο χωριό ειν’ το χωριό μου, […]
Διαβάστε περισσότερα